Even terug naar de zomer 2005.

Mijn vriend Hugo Priemen, eveneens van Brustem, stelde me een indringende vraag : “Ga je mee naar St-Truiden?”  Er is daar een vergadering van Blik op Afrika. Twee vrijwilligers en stichters van BoA, de heren Fernand Rochette en Georges Tibau komen daar vertellen over een project om de scholen in Afrika van de zusters Annuntiaten te helpen. Ze zochten praktische mensen om hun ideeën  te kunnen realiseren.

Hugo was geïnteresseerd maar had geen ervaring met Afrika. Hij wist dat ik er vroeger gewerkt had en nadien nog een aantal keren naar Rwanda was gegaan om er te helpen. Congo was echter ook voor mij een stap terug naar 30-40 j geleden.

De bedoeling was om leerkrachten en leerlingen in de scholen te laten kennis maken met  computers. Het internet was nieuw en bood veel mogelijkheden.  Voor ons mocht het geen dure  “witte olifant” worden die ergens in de brousse neergeplant werd zonder begeleiding of vorming. 

​

Na enkele voorbereidende vergaderingen waren we klaar om een elektrische installatie,  voorzien van zonnepanelen en batterijen te installeren in Kingandu, een grote school op 125 lm van Kikwit.  We vertrokken na verzending van alles wat we er nodig zouden hebben: een bouwpakket bureaucontainer, zonnepanelen, batterijen, PC’s, kabels, een schotelantenne en al het nodige gerief. Het was een hele vrachtwagen vol en werd verstuurd per container via Wereld Missie Hulp in Boechout. 

​

In de winter 2006 vlogen we met een oorverdovende Congolese jet ‘s nachts naar Kinshasa.  De aankomst was een chaos want de Congolese passagiers waren zeer gehaast. Ook bij de douane en de bagageafhandeling was het niet beter.  Gelukkig stond er een geduldige zuster ons op te wachten en die loodste ons veilig naar hun huis in de stad. De volgende morgen zouden we al doorvliegen naar Kikwit.  De vrachtwagen met alle materiaal was al vertrokken

​

Na een kort oponthoud in Kikwit, genoeg voor een lekkere lunch, vertrokken we met de jeep naar Kingandu.  Ik had de eer achter in de open  jeep te zitten in een houten zetel met wat kussens.  Er was nog een passagier, een verpleger die  zat gewoon op het reservewiel. Hugo en Freddy zaten naast de chauffeur, ook niet gemakkelijk.

​

We waren nog vergezeld van een kleine koe en een vat diesel. De chauffeur deed zijn best op de aarde of zandwegen.  Na een flinke bui en 3,5 u geschommel kwamen we met stramme benen in Kingandu. Een hele rij zusters stond ons op te wachten voor een hartelijk welkom.

Na 14 werkdagen werkte alles, zelfs de verlichting in de kapel. De paal voor de schotelantenne hebben we zelf moeten lassen op de missie van de paters.  Die paal was niet besteld of geleverd ?

​

Na ons arriveerden een groepje studenten en 2 leerkrachten begeleiders voor een stage van 2 weken. 

Onze opdracht was geslaagd.  We  werden terug gevraagd  voor een gelijkaardige installatie in Totschi,aan het “einde van de wereld”.  Totschi ligt op 150 km in een grote bocht van de Kwilu rivier en de wegen eindigen  aan de school en het klooster.

De karwei was echter niet voorbij want er wachten nog werk in Kimbongo,  Kibangu en Kikwit. Zodoende werden  alle scholen aangesloten op het internet dankzij de financiële steun van BoA. 

​

Het onderhoud baarde geregeld wat zorgen  want de eerste batterijen waren nog allemaal op vloeibaar zuur.  Bovendien speelde bliksem ons nog parten in Totshi en hebben we er een grote bliksemafleider moeten installeren.

​

Met Hugo vormden we 4 keer een goed team. Ondertussen had Dirk uit Halle zich gemeld als vrijwilliger en hij vergezelde me drie maal.

Wij werkten allen mee in de werkgroep “infrastructuur” want er waren nog andere problemen dan de elektriciteit. 

Zowel Hugo, Dirk en zijn vrouw, Jules als Dominiek vonden het altijd een  zinvolle werkvakantie met een geweldige kennismaking van een nieuw land en vooral veel hartelijke warme mensen. Een dankwoordje aan mijn vrouw Mia omdat ik altijd vrijwilliger mag zijn.

​