Zoals de meeste vrijwilligers van Blik op Afrika heb ik mijn engagement meegekregen van thuis uit. Iedereen was welkom, blijven eten of slapen… als je er al vijf hebt, kunnen er gemakkelijk een paar bij. De richting psychologie biedt op professioneel gebied een prachtige tuin met kansen tot engagement, wat ook verrijking voor mezelf inhield. Ook onderzoek of doceren als prof bieden mogelijkheden tot engagement. Maar dan komt het einde van die loopbaan in zicht en ‘rentenieren’ was er niet bij. Ik maakte kennis met Blik op Afrika en ik dacht dat mijn bijdrage in het Zuiden een iets grotere druppel kon betekenen dan hier in het rijke Noorden met zijn onuitputtelijke voorzieningen op alle mogelijke gebieden. 

​

Aangezien ik mijn hele professionele leven had doorgebracht aan de universiteit, lag de Werkgroep Onderwijs voor de hand. Blik op Afrika was in 2004 praktisch alleen bezig met onderwijs: didactiek en bestuurlijke competenties voor directies. Ik heb geprobeerd om initiatieven uit te bouwen rond leerlingenbegeleiding maar tot op heden is dat een streven gebleven, geen realiteit. Als er in een klas 50 tot 60 leerlingen zitten, waarvan een deel onvoldoende te eten heeft, is psychosociale begeleiding van leerlingen begrijpelijk geen prioriteit. Misschien lukt het alsnog, wie weet…

​

En dan is er mijn pen, ik kan iets met woorden en zinnen. De nieuwsbrief van Blik op Afrika dwarrelde op een bepaald moment in mijn PC en voor ik het wist zaten we aan meer dan 30 nummers. Met de steun van twee ervaren journalisten en een bekwame lay-out man groeide Nsangu uit tot een heus tijdschrift dat mag gezien worden. Tweemaal aanvankelijk, viermaal de laatste jaren wordt door Noord en Zuid kopij geleverd: missies, realisaties met het geschonken geld, getuigenissen, tegenslagen… ‘het stond allemaal in de krant van… BoA’.

 

Ten slotte heb ik mij altijd wat willen bemoeien met het beleid. Zowel de beslissingen van de Raad van Beheer als de samenstelling en het functioneren vind ik belangrijk. Het is als in de politiek: diverse visies moeten aan bod komen en samen vooruit.

Nog een beetje ten slotte: ik heb zoveel gekregen van de mensen in het Noorden en in het Zuiden. De samenwerking met de vele collega’s zijn hartverwarmend. De pint na de vergadering… De reizen naar Congo en recent naar Burundi hebben mijn leven op een onbeschrijfelijke manier verrijkt. En zo is geven ook ruim krijgen.

​